Zwiększone stężenie hormonów tarczycy we krwi prowadzi do wielu objawów chorobowych oraz zaburzeń fizjologicznych i biochemicznych.
Przyczyną nadczynności może być choroba Gravesa-Basedowa, wole guzowe nadczynne, przedawkowanie hormonów tarczycy lub nieprawidłowe podawanie jodu albo hormonalna nadczynność niektórych guzów przysadki mózgowej. Najczęściej chirurgicznego leczenia wymaga choroba Gravesa-Basedowa i wole guzowe nadczynne.
Operacyjnie jest leczona nadczynność oporna z trudnością ustępująca w wyniku leczenia oraz nawracająca po jego zakończeniu. Operacyjnego usunięcia wymaga również duże wole powodujące objawy uciskowe oraz schodzące poza mostek.
Chirurgicznie jest leczona też w niektórych przypadkach nadczynność istniejąca w czasie ciąży. Bezwzględnym przeciwwskazaniem do leczenia operacyjnego jest nadczynność tarczycy dotychczas nie leczona zachowawczo.
Ze względu na zwiększone ryzyko operacyjne, nadczynność tarczycy u chorych w podeszłym wieku i ze zmianami płucnymi, sercowymi, nerkowymi oraz wątrobowymi jest leczona chirurgicznie jedynie przy objawach uciskowych.
Zaletą operacyjnego leczenia nadczynności tarczycy jest natychmiastowe ustąpienie objawów, spowodowanych przez duże wole, jak również usunięcie możliwych ognisk nowotworowych.
Wadą natomiast jest możliwość rozwoju nadczynności tarczycy i uszkodzenie nerwu krtaniowego oraz możliwość wystąpienia tężyczki. Niedoczynność po operacji jest zazwyczaj zjawiskiem przemijającym, a utrzymywanie się nadal nadczynności spotyka się wyjątkowo rzadko.