W roku 1945 amerykański anatom Herbert McLean Evans oraz jego uczeń i współpracownik Cho Hao Li opublikowali razem z Miriam Simpson wyniki swoich badań dotyczących wyizolowania hormonu wzrostu.

Hormon ten wyprodukowali w postaci krystalicznej z przednich płatów przysadki mózgowej. Udowodnili tym samym, że hormon wzrostu jest odpowiedzialny na prawidłowy wzrost i wywołuje on określone procesy przemiany materii (syntezę białek, lipolizę). W określonych przypadkach wspomaga powstawanie cukrzycy oraz nowotworów.

Jeżeli przysadka mózgowa produkuje za mało tego hormonu, powoduje to „wzrost karłowaty". Zaś nadprodukcja prowadzi do wzrostu olbrzymiego (gigantyzm). Po zakończonym już procesie wzrostu pochodzi do powiększenia poszczególnych części ciała, takich jak nos, uszy, podbródek, ręce, nogi. Najczęściej przyczyną nadprodukcji hormonu jest guz w obrębie przedniego płata mózgu, który wywołuje dodatkowe objawy w narządzie wzroku - częściowa ślepota lub nieruchoma źrenica.

Evans był jednym z najwybitniejszych badaczy tego okresu. Pracował jako profesor anatomii na uniwersytecie w Berkeley od 1915 roku, a następnie kierował Instytutem Biologii Eksperymentalnej. Wcześniej w roku 1922 dokonał odkrycia witaminy E i pracował nad wyizolowaniem hormonu LH odpowiedzialnego za cykl owulacyjny kobiety.

Duże znaczenie miało wyizolowanie ACTH - hormonu z przednich płatów mózgu, ponieważ było to odkrycie istotne dla rozwoju medycyny.