1 czerwca 1889 roku 72-letni neurofizjolog Charles Edouard Brown-Sequard (1817-1894) oznajmił w trakcie wykładu w paryskiej Societe de Biologie, że dla odświeżenia fizycznej i duchowej sprawności organizmu sześciokrotnie wstrzyknął sobie pod skórę ekstrakt jąder świnek morskich i psów. W owym wykładzie opisywał niezwykle korzystne działanie na organizm tych ekstraktów.

Dzięki temu ryzykownemu eksperymentowi stał się prekursorem endokrynologii, czyli nauki o gruczołach wydzielania wewnętrznego i terapii hormonalnej lub organoterapii. „Ekstrakt Browna-Sequarda" w owych czasach szybko zyskał światową sławę, ponieważ obiecywał spełnić odwieczne marzenie o „eliksirze życia".

Do sukcesu komercyjnego tegoż specyfiku przyczyniła się również sugestia ówczesnego świata nauki, że organoterapia jest dziełem tego słynnego naukowca i ma przed sobą nieograniczone możliwości rozwoju.

Niezwykle nęcąca wydawała się wtedy możliwość skutecznego, sztucznego uzupełniania brakującej lub niedostatecznie wytwarzanej którejkolwiek „substancji organicznej" warunkującej wieczną młodość. Stanowiło to od dawna frapującą tajemnicę długowieczności.