Jako jeden z pierwszych europejskich lekarzy, specjalista medycyny nuklearnej Cuno Winkler z Aachen leczył w 1945 roku jodem aktywnym pacjenta cierpiącego na nowotwór złośliwy tarczycy.

O tym przypadku poinformował wiosną 1950 roku na posiedzeniu kongresu Niemieckiego Towarzystwa Medycyny Wewnętrznej w Wiesbaden.

Już w 1942 roku jeden z badaczy amerykańskich obserwował gromadzenie radioaktywnego jodu przez nowotwór tarczycy.

Leczenie izotopowe - terapia, w której znalazły zastosowanie substancje radioaktywne, została wprowadzona około 1950 roku do leczenia guzów nowotworowych. Chodziło tutaj o szczególną formę terapii naświetlania, związaną z substancją nośną wstrzykniętą, która gromadzi się tylko w obrębie tkanek chorobowych. Jod radioaktywny (J131) znalazł również duże zastosowanie w diagnostyce wszelkich chorób tarczycy.

Inną nowatorską, w tamtych czasach metodą w leczeniu raka była chemioterapia. Jej początki datują się w latach 50-tych XX w. W chemioterapii znalazły zastosowanie substancje hamujące powstawanie i namnażanie się komórek rakowych.

Jednakże nadal istotny był problem jednoczesnego uszkadzania komórek zdrowych. Zastosowano pierwszy raz cytostatyki (substancje hamujące rozwój komórek) i antymetabolity (syntetyczne substancje hamujące przemianę materii), mające przede wszystkim zastosowanie w leczeniu białaczek.

Nieco wcześniej amerykański lekarz Sidney Farber w 1948 roku informował o poprawie stanu zdrowia dziecka chorego na białaczkę, po podaniu aminopterionu.