Ogromny postęp polskiej endokrynologii nastąpił w latach 80 XX w. łódzkiej Akademii Medycznej pod kierunkiem prof. Tadeusza Pawlikowskiego, a następnie prof. Marka Pawlikowskiego.

Prof. Pawlikowski junior wykrył neurosekrecję tj. wytwarzanie hormonów przez układ nerwowy., po czy zajął się badaniami nad działaniem neurohormonów. Głównie ich wpływem na układ odpornościowy. Wspólnie z laureatem nagrody Nobla prof. Andrzejem Schallym (Polakiem z pochodzenia) prof. Pawlikowski wykazał immunomodulacyjne działanie neurohormonu somatostatyny.

W tamtych latach ceniony polski endokrynolog doc. dr hab. Lech Korniszewski sprostował błędny pogląd, że wole młodzieńcze jest związane ze zwiększonym zapotrzebowaniem na hormony tarczycy w okresie pokwitania. Podkreślał jednocześnie wagę limfocytowego zapalenia tarczycy, które jest najczęściej spotykanym problemem tarczycy wśród młodzieży.

Postęp w diagnostyce chorób tarczycy w Polsce sprawia, że schorzenia te są coraz częściej rozpoznawane we wczesnych stadiach rozwoju. Wprowadzenie m. in. biopsji cienkoigłowej jest cenną metodą o dużej wiarygodności otrzymanych wyników. Należy tutaj podkreślić wprowadzenie w tamtych latach testu na wykrywanie wrodzonej niedoczynności tarczycy.