Czterech amerykańskich naukowców B. Cassen, L. Curtis, C. W. Reed oraz R. L. Libby wprowadzili w 1951 roku do diagnostyki tarczycy urządzenie zwane scyntygraf. Po raz pierwszy opisali go w artykule pt. „Wyposażenie techniczne stosowania jodu 131 w badaniach medycznych".

Zastosowanie radioaktywnego jodu umożliwiło scyntygraficzne badanie tarczycy. Za pomocą tej techniki można było dokładnie przedstawić obraz anatomiczny struktur oraz funkcję tarczycy - np. miejscowe gromadzenie jodu w guzkach.

Pierwsze „skanery" (scyntygraficzne urządzenia rejestrujące punktowo dane) były w początkach lat 50 produkowane w Stanach Zjednoczonych. W ich projektowaniu uczestniczyli inżynierowie i lekarze medycyny nuklearnej.

Wkrótce potem pojawiły się na rynku inne znaczniki scyntygraficzne (radioizotopy), za pomocą których można było badać także inne narządy. Scyntygrafia mózgu i kości odgrywała dużą rolę przy wykrywaniu guzów lub przerzutów do tych właśnie narządów.

Za pomocą tych metod bada się narządy i obszary lub określa ich patologiczny charakter. Miało to zatem istotny wpływ na rokowanie i decyzje terapeutyczne, bowiem izotopy są gromadzone w tkance selektywnej.

Ginekolog - Endokrynolog - Lekarz specjalista