W roku 1878 szwajcarski chirurg Emil Theodor Kocher opublikował pierwszą pracę na temat usunięcia wola tarczycy. Jego zasługą jest ulepszenie metody całkowitego usunięcia tarczycy. endokrynologiaJuż od 1700 roku wiadomo było, że wole jest wynikiem przerostu tego gruczołu.

Zaś korzystne działanie jodu na wole stwierdzono w 1820 roku. Jednak początkowo nie wszyscy badacze akceptowali pogląd, że brak jodu mógłby być jedyną przyczyną zaburzenia czynności gruczołu. Sądzili raczej, podobnie jak Rudolf Virchow, że brak jakiegoś czynnika nie może być bodźcem powodującym przerost narządu.

Funkcja tarczycy nie była wówczas dostatecznie znana, a narząd ten nie był uważany za niezbędny do życia. Nie wszyscy chorzy poddawali się kuracjom polegającym na wstrzykiwaniu jodu, który często powodował poważne objawy uboczne.

Przy znacznie powiększonym wolu utrudniającym oddychanie, zachodziła konieczność operacji, ale nawet u mistrza chirurgii 40 % operacji kończyło się śmiercią chorego. Dlatego Theodor Kocher starał się ulepszyć technikę operacyjną.

W latach 1872-1883 przeprowadził 100 operacji i udało mu się obniżyć śmiertelność pooperacyjną do 14 %. W przypadku zmian niezłośliwych, operację traktował jako zwykłą lekkomyślność i „grzech". Obserwując swoich pacjentów po operacji, stwierdził późne jej następstwa.

Był nim stan podobny do kretynizmu. Podobnie jak wcześniej Jacques Louis Reverdin w Genewie, stwierdził istnienie związku przyczynowego między wolem i kretynizmem. Tragiczne następstwa operacji kierują uwagę lekarzy na fizjologiczną rolę tarczycy i są impulsem do rozwoju endokrynologii.